BEN BİR "KREŞ ÇOCUĞU"YUM!..

DEREBAHÇELİ/ALİ KAYIKÇI

BEN BİR “KREŞ ÇOCUĞU”YUM!..

* “Mal ve evlât, dünyâ hayâtının ziynetidir.” (Kur’ân-ı Kerîm; Kehf Sûresi, âyet 46)

* “Her hâlde mallarınız ve evlâtlarınız, sizin için bir imtihândır”, “Evlâdın kokusu, Cennet kokusudur. Evlât; dünyâda nûr, âhirette sürur’dur.”, “Çok Müslüman evlâdı, babaları yüzünden Veyl ismindeki Cehenneme gideceklerdir. Çünkü, bunların babaları, yalnız para kazanmak ve keyf sürmek hırsına düşüp ve yalnız dünyâ işleri arkasında koşup, evlâtlarına Müslümanlığı ve Kur’ân-ı Kerîmi öğretmediler. Ben böyle babalardan uzağım. Onlar da, benden uzaktır. Çocuklarına Kur’ân-ı Kerîm öğretenlere veya Kur’ân-ı Kerîm hocasına gönderenler, öğretilen Kur’ân’ın her harfi için, on kere Kâbe-i muazzamayı ziyâret sevâbı verilir ve Kıyâmet Günü, başına devlet tacı konur. Bütün insanlar görüp imrenir..”, “Bir Müslüman’ın evlâdı, ibâdet edince, kazandığı sevâb kadar, babasına da verilir. Bir kimse, çocuğuna fısk, günâh öğretirse, bu çocuk ne kadar günâh işlerse, babasına da o kadar günâh yazılır.”, “Çocuklarınıza namâz kılmasını öğretiniz. 7 yaşına gelince, namâzı emrediniz.” (Hz. Muhammed “sallallahü aleyhi ve sellem”)

* “En iyi çocuk; annenin şefkatli, ihtimamlı kucağında ve anne sütü ile büyür. Bir annenin ve şefkatinin yerini hiçbir şey tutamaz.” (Dr. Ata Özkal-İşte İnsan/1; Ali Kayıkçı-Mert Kültür Merkezi Yy. Samsun 1996, s. 191)

( 1 )

”Kreşten-kreşe” verdiniz beni;

Sizi “G... Yurduna” (*) bırakmak hakkım!..

Odamdan-evimden, sürdünüz beni;

Sizi “G... Yurduna” bırakmak hakkım!..

“Sabah Uykusu”ndan, çekip aldınız;

Kendi “ego”nuza, her gün daldınız;

“Yaban Elleri”ne, beni saldınız;

Sizi “G... Yurduna” bırakmak hakkım!..

Ağlamam-sızlamam, “vız geldi” size;

Şöyle “doya-doya”, gelmedik göze;

Nereden ve nasıl, başlasam söze;

Sizi “G... Yurduna” bırakmak hakkım!..

“Para… Para… Para…” daha çok para;

Para için düştük, hep uzaklara;

“Ekonomi: İyi”, “Sevgi: Fukara”;

Sizi “G... Yurduna” bırakmak hakkım!..

( 2 )

Her “kreşe”, bin “kroşe” vursam az;

Ağlıyorum-sızlıyorum, duy biraz;

Bu feryâdım ne şarkıdır, ne de saz;

“Kreş-mreş”, “Annem” gibi olamaz;

Bu feryâdım ne şarkıdır, ne de saz!..

Ağlıyorum-sızlıyorum, anlayın;

“Gitmem” dedim, bu arzudan yanlayın;

“Evim!.. Evim!..”, beni biraz dinleyin!

“Kreş-mreş”, “Annem” gibi olamaz;

Soruyorum: “Bu evdeki ben neyim?..”

Ağlıyorum-sızlıyorum, boşa mı?

Gözyaşlarım; gönüle mi, taşa mı?

Sözüm size, kanat çırpan kuşa mı?..

“Kreş-mreş”, “Annem” gibi olamaz;

KAYIKÇ’Ali, “nasîhatın” haşa mı?..

BEN BİR "KREŞ ÇOCUĞU"YUM!..

DEREBAHÇELİ/ALİ KAYIKÇI BEN BİR “KREŞ ÇOCUĞU”YUM!